شهداهرکدام الگویند

فاز دوم عملیات کربلای یک بود و مهران هنوز در اشغال دشمن. روز دوم یا سوم عملیات بود که از دامنه قلاویزان بسوی دشت میرفتم که دیدم زیر یک تانک خودی دراز کشیده و خوابیده . واقعا وقتی می خوابید هیشکی طرفش نمی رفت . چون همه می دونستیم که خیلی خسته است و خواب چندین شبانه روز رو داره بجا میاره. با شوخی هاش که من ندیدم کاری ندارم چون من همنشین او نبودم اما در حین عملیات خیلی جدی بود. حتی نیمه شب که دید فرمانده لشگر در کنار ما از او سوال می کنه تا فهمید اومد توی خط روی جاده فاو ام القصر ناگهان سرش فریاد کشید : کی به شما گفت که بیای توی خط . کی اینو آورد اینجا . یالله ببرش عقب. خلاصه به فرمانده لشکر حالی کرد که شما همون جا هم که باشی ما اینجا هستیم و کار رو سامان می دهیم و نیاز نیست که بیایی اینجا. یعنی خودش را فدایی فرمانده بالاتر می دانست و راضی نبود که فرمانده لشکر در خط مقدم باشد تا وقتی که او بعنوان جانشین وی انجام وظیفه می کند. او کم داغ فرمانده لشکرها را ندیده بود. مرادش حاج احمد متوسلیان. رفیقش شهید حاج همت. یار دیرینه اش شهید حاج عباس کریمی . و اینکه دیگر طاقت فقدان یک فرمانده لشگر دیگر از لشگر 27 محمد رسول الله ص را جدا نداشت. داغ برادرش نیز تاب ماندنش را خیلی کم کرده بود و از خدا با حسرت شهادت را طلب کرد و سرانجام مزد سالها مجاهدت و بی خوابی ها و محاصره ها و فراق یاران را با وصال معشوق ش یعنی شهادت از خدای متعال گرفت. روحش شاد و با جدش رسول الله ص محشور باد.